Biuro meldunkowe

Jar

Przybywając do krainy, strażnicy, ubrani w lśniąco błękitne zbroje, prowadzą Cię przez główny plac. Po drodze rozglądasz się tylko dookoła, nic nie mówiąc. Widzisz małe domostwa, budowane to z kamienia, to z drewna, małe elfie dzieci, zachwycające się widokiem wojskowych, czy dorosłe elfy w szatach sięgających do ziemi, dumnie spoglądające na Ciebie z lekką odrazą. W końcu stanąłeś przed domem wyróżniającym się przede wszystkim wielkością, znajdującym się przy brzegu morza. Strażnicy otwierają Ci drzwi i wchodzisz do środka, gdzie zastajesz starszego elfa notującego coś na pergaminach przy biurku. Rozglądasz się po izbie. Wokół widzisz zakurzone księgi w nieładzie porozkładane na półkach. A cokolwiek możesz dojrzeć w tym pomieszczeniu praktycznie tylko dzięki dwóm świecom ustawionym na biurku elfa. Poza tym kontakt ze światem zewnętrznym daje tylko małe okienko schowane między regałami. Kiedy elf skończył sporządzać notatki, spojrzał na Ciebie, marszcząc brwi.
- Widzę, że nowy...
Gestem ręki pokazał, byś usiadł. Wykonałeś, co polecił, a wtenczas elf kontynuował, podając Ci kawałek zapisanego pergaminu i kałamarz z piórem.
- Wypełnij te rubryki. Byś mógł swobodnie poruszać się w naszej krainie, koniecznie musisz wypełnić formularz. Inaczej każdy strażnik uznałby Cię za banitę.
Spoglądasz na pergamin i czytasz:

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Imię:

* * *
Rasa:

* * *
Płeć:

* * *
Klasa:

* * *
Wygląd:

* * *
Historia:

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

- Wypełnij to - Mówił dalej elf w taki sposób, jakby była to dla niego rutyna - Zapieczętuj i umieść w tej skrzyni.
Mówiąc to wskazał drewnianą skrzynię stojącą przy drzwiach frontowych.
Skinąłeś głową ze zrozumieniem i wziąłeś się za uzupełnianie.

Jar

* * * * * * * * * * * * * * * * * *
Imię:
Kenaiell
* * *
Rasa:
Człowiek
* * *
Płeć:
Mężczyzna
* * *
Klasa:
Alchemik
* * *
Wygląd:
Ubrany jest w wysokie czarne buty, które nachodzą na jego szare spodnie. Białą koszulę przykrywa żółta kamizelka, na którą narzucił niebieski płaszcz z kołnierzem i wyłogami.
Krótko ścięty, ma małą bródkę na czubku brody i wąsik. Poza tym ma kobiece rysy twarzy, wygląda na znacznie młodszego przez to, niż jest. W jego piwnych oczach jest coś, czego nie sposób opisać słowami.
* * *
Historia:
- Opiekuj się dobrze tą księgą - Mówił anioł trzymający podniszczoną książkę w dłoniach - wprawdzie na początku podobnie jak inni nic z niej nie zrozumiesz ale nadejdzie taki czas, że ujrzysz to, czego żaden inny człowiek nie ujrzał.
Zerwałem się nagle, budząc się ze snu. Byłem w swoim domu, w łóżku. To był tylko sen. Niewiele jednak nad tym wszystkim myśląc ułożyłem się z powrotem wygodnie.
- To był tylko sen - Mówiłem sobie w myślach.
Myliłem się jednak. Kilka dni później do mojej biblioteki przyszedł pewien biedak, który chcąc ratować swoją sytuację życiową chciał sprzedać pewną starą księgę. Już chciałem go wyrzucić, kiedy spostrzegłem, że ta księga to ta, którą trzymał anioł ze snu. Po tym spostrzeżeniu od razu ją kupiłem i zabrałem się do przeglądania. Była ona zapisana w nieznanym dla mnie języku, zawierająca dziwne symbole.
- Księga ta musi zawierać informacje których potrzebuję - Myślałem sobie - Lecz cóż to jest za język?
Poszukując kogoś, kto mógłby mi pomóc w rozszyfrowaniu tajemniczej księgi, dopłynąłem na statku kupieckim do Muranthil. Przebywając tu jakiś czas, postanowiłem tu się osiąść. Więcej będę miał tu manewru na rozpoczęcie Dzieła...
* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Masta of Disasta

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Imię:
Radomir
* * *
Rasa:
Człowiek
* * *
Płeć:
Mężczyzna
* * *
Klasa:
Łotr, najemnik
* * *
Wygląd:
Ubrany jest w długi czarny płaszcz z dużym, głębokim kapturem, mającym utrudniać jego identyfikacje. Pod nim ubrany jest w lekką skórzaną zbroję i czarne buty sięgające nieco powyżej kostek o tym samym kolorze. Ma średnie, aczkolwiek nie długie włosy koloru ciemny blond. Nieogolony. Na jego twarzy maluje się blizna, sięgająca od czoła powyżej prawej brwi do policzka poniżej prawego oka, omijająca oko. Na jego pasie mnóstwo było kieszeni i sakw. Nie nosił przy sobie żadnej torby. U boku zawieszone miał dwa małe sztylety i jeden długi miecz o prostej rękojeści.
* * *
Historia:
Radomir miał pracę do wykonania. Chociaż miał swój kodeks, który mówił o tym by nie wdawać się w politykę, to postać barona Harolda tak bardzo budziła w nim odrazę, że raz postanowił go nagiąć.
Kilka dni temu przesiadywał w tym miejscu co zwykle, kiedy czekał na jakieś zlecenie, na miejskim rynku na ławce pod szynkiem "Zwiędła róża". Spodziewając się jakiegoś podejrzanego typa spod ciemnej gwiazdy, ujrzał przed sobą wysoką postać półelfa. Była to rasa dyskryminowana przez tutejsze władze. Jak wiadomo elfy były rasą dumną, której stosunki z ludźmi nie układały się najlepiej. Natomiast tutaj nie było ich wiele od czasu wewnętrznej wojny, w której ludzie pod przywództwem ojca barona Harolda, barona Felaina, przepędzili stąd elfy. Półelfy nie leżały jednak w zainteresowaniu żadnej ze stron, gdyż przez obie z nich były uważane za "brudnych mieszańców". W ten sposób zostały one w mieście, ale od tego czasu były dyskryminowane, wykorzystywane jako niewolnicy, niekiedy zabijane ku potrzebie tępego ludu. Półelf powiedział Radomirowi, iż ma dla niego zlecenie, iż szykuje się przewrót. Półelfy zorganizowały się w konspiracji i zebrały wystarczającą sumę pieniężną aby wynająć kilku płatnych morderców, mających w czasie zamieszania wywołanego przez ogólne powstanie dostać się do pałacu i zabić barona Harolda i jego urzędników. Niewolnicy pracujący w tym pałacu sporządzili dokładny jego plan i harmonogram zajęć barona i jego ludzi tak, aby każdy z najemników miał trafić do swojego celu. Jego celem był Harold.
Teraz musiał uciekać. Powstanie nie powiodło się. Elfy szybko zostały rozgromione przez straże przez co zabójcy nie mogli spokojnie wykonać swojej pracy. Większość z nich w ogóle nie dotarła do swych celów. Zginął tylko konsul do spraw dyplomatycznych oraz... Zginął także Harold. Zginął on jednak w momencie kiedy do sali audiencyjnej w której przesiadywał wbiegli strażnicy i zobaczyli sprawcę jego śmierci - Radomira. Musiał uciekać. W walce nie miałby szans z pięcioma ludźmi ubranymi w kolczugi i wyszkolonymi w walce białym orężem. Miał tylko jeden wybór, wyskoczyć przez okno do fosy. Szkło pokaleczyło go dotkliwie, o mały włos przecinając tętnice szyjne. Do tego wylądował w brudnej fosie, przez co do ran mogło wdać się zakażenie. Musiał się spieszyć. Pędzić po pomoc tam gdzie zwykle w takich sytuacjach - do zakonu sióstr Melitele. Mało tego, jego praca poszła na marne. Harold został natychmiast zastąpiony przez jego pobratymca i zastępcę, tak samo chorego na umyśle - Opimusa. W trakcie podróży Radomir trafił do karczmy "Pod złotym runem."
* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Wyznawca Thor'a

Imię:
Ciryatar
* * *
Rasa:
Elf
* * *
Płeć:
Mężczyzna
* * *
Klasa:
Strażnik
* * *
Wygląd:
Był to wysoki mężczyzna o krępej budowie ciała, o śnieżnobiałych włosach i bystrym spojrzeniu.Na jego twarzy rysował się niepokój.Odziany był w szary płaszcz spod którego wystawał kołczan ze strzałami oraz łuk zrobiony z amrodowego drzewa.U pasa zwisał mu charakterystyczny długi sztylet.
* * *
Historia:
Ciryatar wychowywał się w rodzinie króla Elensara .W młodości dużo polował a także studiował pilnie rożne księgi, lecz jego ulubioną czynością było doskonalenie się w sztukach wojennych.W przyszłości miał zostać jednym z wodzów armii króla Elensara(najpotężniejszego z elfickich wladców),jednakże późniejszy bieg wydarzeń mu to uniemożliwił.Ciryatar pokłócił się z jednym z doradców króla i sporwokowany zabił go, przez co musiał udać się na banicje.
W trakcie swojej banicji przeżył dużo niezwykłych przygód był m in. hersztem bandy zbójeckiej.Pewnego dzia zauważył jak banda oprychów napada na wioske,Ciryatar postanowił pomóc biednym wieśniakom i stawił czoła bandytą.Podczas walki zabił herzta a zbójcy jednogłośnie wybrali go na swojego nowego przywódce.Ciryatar zgodził się zostać herstem pod warunkiem że nie będą napadać na ludzi czy na elfów lecz wspólnego wroga obu ras orków.Ciryatar mądrze dowodził swoją drużyną dzięki czemu wybili duże zastępy orków.I pewnie przez długi czas by tak jeszcze wojował z orkami ,gdyby nie głupota swoich ludzi, ktorzy wpadli w pułapkę orków.Ciryatar pośpieszył na ratunek lecz przy ogromnej przewadze orków nie mógł dużo zrobić i z resztką swoich ludzi wycofał się.Ciryatar przestał być hersztem i ruszył w dalszą podzróż. Został on osobistym strażnikiem barona Harolda.Jednak nie udało mu wypełnić swego zadania gdyż Harold zginą on sam ledwo uszedł z życiem.Po tych wydarzeniach błakał się po różnych okolicach, najmował się u różnych władców lecz nigdzie długo nie zagrzał miejsca.Podczas jednych ze swych wędrówek spotkał on dwóch interesujących ludzi.Jednak to już zupełnie inna historia...
* * * * * * * * * * * * * * * * * *