Karczma pod złotym runem

Jar

Chcę zaproponować wam pewien sposób rozrywki, który zwie się fabularną grą RPG. Wcielamy się tutaj w fantastyczną postać wykreowaną przez siebie. Tak więc pierwszym etapem jest stworzenie osoby, którą zamierzamy grać. Wybieramy rasę, klasę, tworzymy jej historię, wygląd, etc.
Teraz jak grać:
<w tym nawiasie opisujemy czynności, które wykonuje nasza postać>
Bez nawiasu piszemy to, co nasza postać mówi.

Dobrze, można teraz zacząć. Stosujcie się może na przykładzie mojej postaci.

___________________________________________________

<Ciemną nocą podróżujesz ścieżką przez mroczny las. Jedyne dźwięki, które towarzyszą Ci w wyprawie to odgłosy dzikich zwierząt i innych stworzeń zamieszkałych na tych terenach, a jedyne światło, dzięki któremu widzisz choć drogę, dają Ci tylko gwiazdy i blask księżyca. Zaraz po tym, jak Twoje ciało dawało znaki, że potrzebujesz odpoczynku, przed sobą zauważasz migoczące światło. Zaciekawiony przyspieszasz kroku i po kilku minutach marszu dostrzegasz na polanie, do której doszedłeś, przytulną drewnianą chatkę. Z kamiennego komina bucha dym, a ze środka dochodzi Cię gwar. Twoja ciekawość popchnęła Cię pod samo wejście do tego domku. Na drzwiach wejściowych zauważasz zawieszoną tabliczkę, "Odłóż swój oręż i odpocznij". Po chwili wahania otwierasz niepewnie drzwi i zaglądasz do środka. Przed Tobą namalowała się duża izba. To karczma. Zauważasz kilka okrągłych stolików, przy każdym po cztery krzesła. Przy lewej ścianie cztery fotele, ustawione w rządku. Przy prawej kilka beczek, na których poustawiane są kufle, kielichy. Naprzeciwko wejścia ogień, wesoło buchający w kamiennym kominku. Po prawej stronie schody na piętro, po lewej drzwi do piwnicy, na których wypalony napis głosi: "Wstęp tylko dla upoważnionych">

Jar

<znalazł sobie miejsce siedzące na ladzie, ze swoją towarzyszką, drewnianą fajką, z której raz po raz się zaciąga, po czym chmurka dymu opuszcza jego płuca. Swoich oczu, z których bije coś niezwykłego, czego nie sposób opisać słowami, nie odrywa od płomieni tańczących w kominku. Ubrany jest w znoszoną szatę i lekkie buty. Jego wyraz twarzy nie ukazuje żadnych emocji, jednak mówi, iż jest to osoba melancholijna, wiecznie pogrążona w rozmyślaniach. Nie widać, by miał przy sobie jakąkolwiek broń>

Masta of Disasta

<Stanął w drzwiach i rzucił okiem w poszukiwaniu wolnego miejsca. Znalazł jedno w ciemnym kącie, najbardziej oddalonym od światła bijącego z kominka. Zamknął drzwi i udał się w jego kierunku, nie ściągając z siebie płaszcza sięgającego po podłogę oraz kaptura z głowy. Kiedy wreszcie usadowił się na drewnianej ławie, machnął ręką w kierunku karczmarza. Ten podszedł do niego. Wędrowiec wypowiedział jedno słowo.> Grzaniec. <Sprawiał wrażenie, jakby nie chciał ujawniać swojej tożsamości. Kiedy pił już wreszcie swego grzańca, siedział tylko i milczał, delektując się smakiem i rozgrzewającą mocą napoju. W półmroku nie było go prawie widać.>

Jar

<w chwili, gdy usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi wejściowych, przeniósł tam natychmiast swój wzrok, po czym odprowadził nowoprzybyłego wzrokiem na jego miejsce. Uważnie przyglądał mu się, lecz spokojnym, przyjaznym wzrokiem> Witaj nieznajomy <rzekł do niego, kiedy już upewnił się, że nowoprzybyły nie zna podobnych uprzejmych zwrotów>

Masta of Disasta

<Wędrowiec dalej delektował się swym trunkiem, a jego wewnętrzny niepokój powoli ustępował miejsca słodkiemu zapomnieniu. Z relaksu wyrwał go jednak jakiś obcy, na którego wcześniej nie zwrócił uwagi. Rzekł on do niego: "Witaj nieznajomy". Trudno tutaj było myśleć o jakiejkolwiek mani prześladowczej, jednak osoba taka jak on nie mogła pozwolić sobie na jakiekolwiek nieostrożne kontakty, zwłaszcza w karczmie znajdującej się gdzieś po środku lasu. Nie w takiej profesji... Czasami wędrowiec żałował tego, iż nie może pozwolić sobie na huczne biesiady, czy choćby zwykłą rozmowę z kimś ciekawym przy piwie, ale z czasem do tego przywykł. Przyjrzał się dokładniej nieznajomemu. Wyglądał on niepozornie, jednak coś zaintrygowało wędrowca w tej osobie. Wyglądał on dla niego jak osoba stroniąca od kontaktów z ludźmi, a mimo wszystko miał w sobie coś ze wścibskości. Wędrowiec odpowiedział tylko z przyzwoitości, spokojnym i niskim głosem.>Witaj...

Jar

<przyglądał się jeszcze przez chwilę nieznajomemu i podszedłby do niego, lecz zauważając jego dystans, uśmiechnął się tylko delikatnie i z powrotem przeniósł wzrok na płomyki ognia tańcujące w kominie. Ściągnął jeszcze w płuca ostatnią chmurę dymu, po czym, wypuszczając ją powoli, strzepał z fajki popiół na ziemię. Schował ją do torby, przewieszonej przez ramię> Kieliszek wina poproszę <zwrócił się do karczmarza stojącego za ladą, który bez słowa wyciągnął przed siebie dłoń w prośbie, a raczej w nakazie zapłaty> Dwa srebrniki za kielich wina? Asanie, nie mam pieniędzy <karczmarz tylko wzruszył ramionami w krzywym uśmiechu. Utrzymał jeszcze swój wzrok na kilka chwil w oczach karczmarza, po czym zeskoczył z lady i usadowił się wygodnie wzdłuż parapetu okiennego. Westchnął głęboko i spojrzał za okno>

Masta of Disasta

<Wędrowiec siedział dalej przyglądając się spod kaptura sytuacji zaistniałej przy ladzie. Pomyślał, że w miejscu w którym nigdy wcześniej go nie było, wcale nie musi ukrywać się przed ludźmi jak w mieście z którego dopiero co uszedł, ścigany przez miejskie straże, tym bardziej, że wśród biesiadników nie zauważył nikogo podejrzanego. Przywołał do siebie barmana.>Kielich wina dla tego gościa.<Wskazał na nieznajomego, z którym wcześniej nawiązał kontakt i zapłacił karczmarzowi dwoma srebrnikami. Chciał sprawdzić swego nowego znajomego...>

Jar

<kiedy karczmarz przyniósł mu kielich wina i powiedział, kto mu go sprezentował, spojrzał z lekkim zaskoczeniem na nieznajomego. Wziął kielich, wahając się kilka chwil i bez słowa podszedł do obcego> Nie trzeba było Asanie. Ale bardzo dziękuję. <uśmiechnął się do niego delikatnie> Można się dosiąść?

Masta of Disasta

Nie ma za co, usiądź.<Powiedział i wskazał nieznajomemu miejsce po przeciwnej stronie stołu. Na początku przyjrzał mu się dokładniej a potem przedstawił się, podając dłoń.>Radomir.

Jar

<nim usiadł, podał mu swoją> Ja jestem Kenaiell <po czym usadowił się na przeciwko> Co Cię sprowadza w te okolice Radomirze? <upił łyczka swojego wina, po czym odstawił kielich na blat stołu, opierając o niego łokcie>

Masta of Disasta

Powiedzmy, że praca. Praca o której raczej nie mogę rozmawiać... Albo raczej nie chcę.<Powiedział z tą samą dozą dyskrecji z jaką zachowywał się wcześniej. Był w opałach i nie miał praktycznie nic do stracenia, a w Kenaiellu mógł znaleźć pomoc. Jednak najpierw musiał dowiedzieć się o nim czegoś więcej.> Jestem w tarapatach, tylko tyle mogę ci powiedzieć. Przynajmniej narazie. Powiedz mi, co taki człowiek jak ty, bez broni, robi w takim miejscu jak to?

Jar

Jakby Ci to powiedzieć Radomirze <wzrok swój spuścił na blat stołu> Wędruję tu i tam, poszukując tłumacza pewnej księgi. <przeniósł wzrok z powrotem na Radomira> musisz zrozumieć, że jest to sprawa lekko dla mnie osobista i trochę niebezpieczna. Ale wiedz, że od paru dni przesiaduję w tej karczmie, odpoczywając od trudów podróży. Tutaj mam schronienie, pewien stopień bezpieczeństwa, czego nie mogłem odnaleźć w mojej drodze.

Masta of Disasta

Jutro opuszczam to miejsce, nie mogę tutaj długo zabawić. O brzasku udaję się do klasztoru sióstr bogini Melitele. Jestem ranny i potrzebuję ich pomocy. Jeśli chcesz możesz udać się ze mną. Morze one wskażą ci kogoś kto będzie mógł ci pomóc.<Zaproponował mu pomoc i patrzył na niego z oczekiwaniem.>

Jar

hm... <zmarszczył brwi> to się okaże... ciężko mi takie decyzje podejmować w tak krótkim czasie. Ale w jaki sposób one mogłyby mi pomóc? <upił kolejnego łyka wina, nie odrywając wzroku od rozmówcy>

Masta of Disasta

Siostry Melitele współpracują z klasztorem braci Boga Nocturna. W ich zakonie jest grupa zakonników tłumaczących księgi starożytnych. Może oni będą mogli ci pomóc, jeśli stawią się za tobą kapłanki Melitele, do czego mogę doprowadzić.